Colin dhe Lindy kanë jetuar të ndarë, por së bashku, për 20 vitet e fundit. Ata kalojnë fundjavat së bashku dhe komunikojnë me telefon çdo mëngjes dhe mbrëmje.

Çifti thekson se lidhja e tyre është e fortë. “Angazhimi ynë nuk bazohet në pasuri financiare apo të paluajtshme –” thotë Leigh, përpara se Andi të vazhdojë “- ose fëmijët që kemi së bashku. [Është] thjesht sepse ne shijojmë shoqërinë e njëri-tjetrit.” Ka disa sfida në rregullimin e tyre. “Udhëtimi bëhet pak i lodhshëm ndonjëherë … Ne kemi Punt Road dhe Hoddle Street midis nesh,” thotë Leigh. Megjithatë, perspektiva e një udhëtimi njëorësh përgjatë një prej arterieve më të ngarkuara të Melburnit, nuk është motivim i mjaftueshëm për të ndryshuar status quo-në.

Në dhjetor, një studim në Mbretërinë e Bashkuar raportoi se çiftet e moshuar që zgjedhin LAT përjetojnë mirëqenie mendore më të mirë sesa njerëzit që mbeten beqarë, në të njëjtin nivel me martesën – duke shmangur fërkimet e të afërmve dhe detyrimeve të përditshme. Një çift australian perëndimor, Marina, 62 vjeç, dhe Mark, 66 vjeç, jetojnë në një distancë në këmbë nga njëri-tjetri dhe kalojnë të premten dhe të shtunën netë së bashku. Ata nuk kanë plane për të kombinuar pronat apo asetet, duke synuar që ato t’u kalojnë fëmijëve të tyre. Stili i tyre i jetesës u lejon atyre lirinë që të dy e vlerësojnë. “Nuk është liri të shkosh dhe të ndjekësh gra të tjera apo ndonjë budallallëk si kjo,” thotë Mark, një profesionist i IT. Atij i pëlqen ngasja me motor dhe kajak, asnjëra prej të cilave nuk i intereson Marinës. “[Kjo] thjesht më jep lirinë të jem vetvetja. E dua.” Për Marinën, një menaxhere e burimeve njerëzore, është liria për të ndjekur karrierën e saj dhe për të kaluar kohë vetë. “Unë thjesht vlerësoj hapësirën time dhe kohën time të të menduarit,” thotë ajo. Shaw thotë se nuk është e pazakontë që ata në marrëdhënie LAT të mbrojnë autonominë e tyre. “Njerëzit që kanë jetë të ndara mjaft të zëna… duan kohë pa diskutim dhe pa ndërprerje për të vazhduar me ato gjëra.” Kjo nuk e pakëson kënaqësinë e çiftit për t’u bashkuar, thotë ajo.

Një javë e tërë pune mund të kalojë pa folur Marku dhe Marina me njëri-tjetrin. “Unë mendoj për të vazhdimisht gjatë ditës,” thotë Marku. “Thjesht nuk e kemi atë nevojë që të flasim vazhdimisht me njëri-tjetrin dhe të dërgojmë mesazhe.” “Unë nuk jam mesazher,” thotë Marina. “Unë nuk telefonoj nëse nuk kam diçka për të thënë. Por kur jemi bashkë, ka një intensitet dhe një shkëmbim të vërtetë. Ne thjesht nuk ndalojmë së foluri. Ne nuk ngecim kurrë për një fjalë. Më pëlqen shoqëria e tij.” Ajo që filloi si takim 19 vjet më parë, tani është një marrëdhënie e përkushtuar, monogame. Çifti e kanë mbështetur njëri-tjetrin në ngjarjet më të vështira të jetës: prindërimi, humbja e nënës dhe babait të Markut, humbja e nënës së Marinës dhe transferimi i babait të saj 94-vjeçar për të jetuar me të. “[Marku] është padyshim tjetri im i rëndësishëm,” thotë Marina. Marku është i paqartë. “Ajo do të jetë gjithmonë numri një.”